In a bad mood

Net gaan eten met twee van mijn beste vrienden. Zeg maar mijn twee beste vrienden. Was echt fun, lekker eten, lekker gebabbeld over werk, venten, politiek,... enfin, fantastisch. 't Zijn echt twee toffe mensen en ik kijk er altijd naar uit om een avondje met hen weg te gaan. Helaas heb ik nu weer last van een emotionele kater. (U mag lachen). Neen, 'k bedoel maar, voor iemand die zo graag babbelt en discussieert is het nogal lastig om de ganse week tegen uw meubilair te praten. Het is misschien niet erg hip om te zeggen maar alleen zijn valt me soms wel zwaar. Medestudenten zijn elders gaan wonen, zitten niet meer op kot, enfin mijn volledige vriendenkring is zo ongeveer vertrokken. Ik had altijd gedacht dat ik nu zo ongeveer gesettled zou zijn en veel van mijn vrienden zijn dat nu ook. En ik sta nog nergens. En er is geen verandering op komst. Mijn leven bestaat uit werken op een PC, thuiskomen en wat chatten als het meezit, wat gamen en wat dvd kijken: my substitutes for love zoals madge het zou zeggen. Ik weet nu al dat geld niet gelukkig maakt. Geen geld maakt ook niet gelukkig, maar je weet wel wat ik wil zeggen. Soms denk ik echt waar ik mee bezig ben en waar ik naartoe ga. Ik heb niet echt een doel meer waar ik mij aan vastklamp en ik weet het gewoonweg niet. Ik wil niet depri klinken en ik wil niet bij de pakken blijven neerzitten, maar het lijkt allemaal zo hopeloos en zielig. I need a massive luxury overdose.