Woede

Ik word WOEDEND als ik hier op het net het één en het ander lees over de spoorstaking. Blijkbaar is het egoïsme bij sommige mensen toch wel erg groot. In twee jaar tijd heeft de NMBS nauwelijks gestaakt en doen ze hun best om hun imago wat te verbeteren. Ik pak elke dag de trein ik weet waarover ik spreek. Ja, ik heb vertragingen meegemaakt, ja ze hebben me afgesnauwd... maar meestal begrijpelijk. Dat er 10.000 banen op de tocht staan raakt eigenlijk niemand. Betaalstaking lijkt het buzzword, iets om de pijn te verzachten, iets dat vooral GEWETENSRUST geeft volgens mij. Ik vind het verontrustend dat vele mensen het nut van vakbonden, het stakingsrecht, enz. in twijfel beginnen te trekken. Dit is weer maar eens een verrechtsing van de maatschappij. En men gebruikt dan maar het cliché van de luie spoorarbeider. Akkoord, dat klopt misschien nog een beetje, maar ik ben zeker dat er net als in elk bedrijf, veel gemotiveerde mensen rondlopen. En die zullen ook onder die 10.000 zitten. Mensen met kinderen, een leven, rekeningen en geen al te fantastisch diploma. Gaan de Werchtergangers ze aan werk helpen. Hé? Bende egoneukers!