Lucht

Soms vraag ik me af waarom ik de eerste 22 jaar van mijn leven (da's toch een derde à een vierde) op de schoolbanken heb doorgebracht. Ik heb gezwoegd op wiskunde en afgezien op tal van andere vakken, ik heb veel dingen tegen mijn zin gedaan en vaak was het geen leven. Maar we deden alles voor "later", want dan zouden we een goeie job te pakken krijgen en filthy rich worden. Yeah right. Net toen ik afgestudeerd was begon er een recessie die niet meer normaal was en daar stond ik dan met mijn "4 jaar geleden populair" diploma. Meteen werden een heleboel verwachtingen en dromen overboord gegooid. Als ik maar werk vond, no matter what.
Uiteindelijk heb ik hier werk gevonden en aanvankelijk zag het er goed uit. Weliswaar maar een contract van een jaar, maar na een tijdje werken waren ze zó content van me dat, als ik slaagde voor een examen bij Selor, ik vast zou aangenomen worden.
Helaas is de toestand voor het moment nogal depressing. Ik word hier precies als lucht behandeld. Ik heb al drie weken maar één project (dat dan nog belachelijk is tot en met), al mijn andere projecten geraken maar niet in productie (terwijl dat alleen de code kopiëren is) en mijn chef heeft al twee weken niet meer naar mij omgezien: ze mijdt mij zelfs. Wat willen ze eigenlijk: dat ik uit verveling uit het raam spring of zo?
Komaan zeg: had ik beter voor coiffeur gestudeerd! Ik zei het al eerder: geld maakt niet gelukkig. De job verdient goed (en biedt vele voordelen), en dat is dan ook de enige reden waarom ik het hier uithou. Dat is ondertussen een geïsoleerde krankzinnige word op dit fucking bureau moet ik er maar bijnemen zeker. Oh fuck life!