Shock and Awe

Gisteren zijn we opnieuw naar vuurwerk geweest, dit keer aan het Sint-Pietersstation. Na het spectakel aan de Dampoort waren we blijkbaar nogal veel gewend. Behalve luid geknal en vallende brokstukken -een waar blitzkrieg gevoel- viel er niet veel te beleven. Een fout marktje op het Koningin Maria Hendrikaplein kon ons niet echt van de ontgoocheling afhelpen...
We zijn dan maar naar het eetc@fé afgezakt in de Vlaanderenstraat en daar hebben we de slechtste chocomelk in jaren gedronken. U zal zeggen, hoe stoer, een warme choco! Maar het was koud aan het worden, dames en heren, echt waar, en dan is zo een chocootje echt op zijn/haar plaats.
Anyway, toen mijn gezelschap vertrokken was, was het voor mij weer 10 days off geblazen, en dus begaf ik me, plichtsgetrouw bijna, naar de Vooruit. Alex Gopher en Etienne de Crécy speelden maar van 2 tot 5, dus eerst wat bezig houden met Pepe Bradock en A Guy Called Gerald. Die tweede kon er nog mee door, maar pepe mag naar het bejaardentehuis voor mij (hola, wat een clevere woordspeling). Dat vadsige mannetje vond zichzelf (en zijn vettige, vuile beats) blijkbaar zo goed, dat hij besliste om een half uur langer dan voorzien aan zijn platen te sleuren. Het ganse balkon stond met een fuck-off gezicht te kijken, maar pepe wou niet wijken.
Het ergste vond ik uiteindelijk nog dat Gopher ook niet super was. Pas op: het was niet slecht, maar er zat niet echt veel variatie in. Hopelijk vanavond beter met Vive la Fête en 2 Many dj's.