Just stop turning will you?

Ik weet niet of dit hetgeen is jullie willen lezen, maar ik blog niet in functie van mijn lezers. OK, da's een aan halve leugen, I admit. Bloggen is de laatste maanden voor mij een uitlaatklep geworden. Het is misschien wel het toppunt van egocentrisme, het gaat immers over mezelf en wat ik doe of niet doe of verkeerd of juist doe.
De laatste maanden zijn voor mijn als een achtbaan geweest. Snel, scherpe bochten erg hoog en nog veel lager. Ik weet niet of de ride nu ten einde is. Want dan stop ik misschien met bloggen. Als er geen drijfveer meer is is het immers nutteloos om te blijven lullen. Dit kan allemaal nogal warrig klinken, maar het is dan ook een blog. Mensen die me beter kennen zullen wel weten waarover het gaat. Dit is mijn manier om zaken te verwerken. Als je een week tegen niemand spreekt (wegens rotjob en mini-geworden vriendenkring) ben ik blij dat ik het hier, zij het omfloerst, kwijt kan. Een liefdesverklaring aan mijn blogje zeg maar. Zonder blog zou het ongetwijfeld anders gelopen zijn...
Het is weer één chaos in mijn hoofd. Ik heb dingen gezegd tegen vrienden die ik liever voor mezelf had gehouden, omdat ze je elk gevoel van waardigheid ontnemen. Dat klein beetje dat ik nog over had. Als de emo-shitload je niet ligt, stop dan vooral met verder lezen. Ik doe dit alleen voor mezelf.
Ik denk dat er niks pijnlijker is dan afgewezen worden en vrienden blijven. Vandaar het "we blijven vrienden" cliché. Niemand doet het. Ik slaag er al enkele maanden in om het wel te doen werken. De eerste weken was het pijnlijk en het blééf ook pijnlijk, maar het was een realiteit waar ik maar moest aan wennen. En alles went uiteindelijk. Maar ondertussen ga je wel door de hel. So to speak, want dat lijkt me een vrij aangename plaats eigenlijk. Elke dag maakte ik mezelf wijs dat ik blij moest zijn met wat ik had, maar ik was niet blij. Maar ik leerde er mee leven. Het werd een deel van mijn leven. Sommige mensen sluiten deuren af en kijken niet terug. Ik niet. Een toffe vriendschap smijt je zomaar niet weg.
Maar het blijft een "work-in-progress". Ooit hoop ik er met de glimlach te kunnen op terug kijken.
Vandaag wou ik gewoon dat de wereld stopte met draaien. Dat alles stopte. En dan stopt mijn blog ook.
Ik schreef dit niet als een Jambersstukje en het is niet gemakkelijk om dit te posten want het gaat wel érg over mezelf en het toont dat de metroseksueel ook maar een mens is. Het toont mezelf dat ik ook maar een mens ben. Ik weet dat het jullie geen reet aangaat, en ik weet ook dat er dit mensen zullen lezen van wie ik het liever niet heb dat ze het lezen. Maar het moest eruit. Ik heb lang genoeg rond de pot gedraaid op mijn blog en in mijn leven...