Goodbye != Auf Wiedersehen!

Gisteren met fijn gezelschap naar "Goodbye Lenin" gaan kijken in de volgens sommigen blijkbaar elitaire Studioskoop. Nu ja, dan ben ik maar elitair, I don't care. Goeie smaak hebben is nog altijd geen misdaad.
De film handelt over een vrouw die op de vooravond van de val van de Muur tussen de BRD en de DDR in een diepe coma geraakt. Acht maanden later, als Duitsland herenigd is, wordt ze wakker. De minste schok kan haar echter fataal worden, en gezien ze een militante socialiste was, beslist haar zoon Aleksander te doen alsof de DDR nog bestaat.
Dit resulteert in een zeer opmerkelijke prent die je tranen van het lachen zal geven, maar waar de sentimentele zielen onder ons (ondergetekende) ook van ontroering en verdriet een traantje zullen laten. Het is immers een erg gelaagde film: op het oppervlak heb je de comedie die gans de situatie met zich meebrengt. De uitspraak: "Tempo-bonen" en de zoektocht naar DDR-augurken zal iedereen bijblijven. Maar de onderliggende laag van de film is één van de grootste drama's van de vorige eeuw: de splitsing van een volk. Het opgesloten zitten in een land. Het leven in de DDR moet gans anders geweest zijn dan bijvoorbeeld diep in de Sovjetunie waar men veel verder van "het Westen" zat. Ik probeer me altijd voor te stellen hoe het geweest moet zijn in de DDR. Voelden die mensen zich echt als gevangenen in eigen land? Of hebben de meesten heimwee naar de DDR, waar het socialisme voor hen zorgde? Goodbye Lenin laat het allemaal zien, zonder ook maar één moment loodzwaar te worden. Een aanrader. Niet alleen voor de elitaire snobs onder ons.