Eén jaar bloggen: de balans.

Vrijdag 12 maart is het exact één jaar geleden dat ik begon met bloggen. De layout was nóg slordiger dan de huidige, er waren geen foto's en geen filmpjes, en de inhoud liet verstaan dat het hele "project" waarschijnlijk geen lang leven beschoren was.
En hier zijn we dan, één jaar verder, massa's posts verder, een hoop ervaringen verder en ondertussen een leven verder eigenlijk. Mijn blog werd een uitlaatklep voor dingen die ik verafschuw, dingen waar ik van hou, dingen waar ik wakker van lig en dingen waarvan ik in slaap val. Het werd een blik in wie ik was, ben en word. En je kon er geregeld eens een gratis dvd'tje winnen, wat voor bezoekerspieken zorgde maar niet voor nieuwe vaste klanten. Want het is altijd leuk dat je blog gelezen wordt. Dat er reacties komen. Catfights. Anything...
En dat begin ik net nu te missen, want na een jaar bloggen begint de schwung er bij velen uit te zijn. Eén van de oorzaken kan zijn (bij mezelf dan) dat het gewoon beter gaat. Ergernis is een érg goeie drijfveer om te schrijven. Maar de belangrijkste oorzaak is toch dat ik geen zin meer heb om alles met de wereld te delen. Aan mode-verschijnselen als "ik stop nu met bloggen", om dan smeekbeden te krijgen en "bookashaka - respects" doe ik niet mee, ik blog gewoon minder en de inhoud is vaak ook minder relevant.
En ik merk dat ook op andere blogs. Terwijl ik vroeger om de haverklap keek of er iets gepost was, lijkt die drang te zijn verdwenen. De inhoud van de meeste blogs (inclusief de mijne, ik heb net wat in het archief zitten bladeren) is er immers fel tot zeer fel op achteruit gegaan. Je kan dat compenseren door een nieuw kleurtje of een nieuwe layout, maar de kleren maken de blog nog altijd niet, vrees ik.
Misschien was bloggen toch eerder een rage dan een revolutie. Niet iedereen voelt zich immers journalist, en meer nog, niet iedereen heeft de tijd om naast te leven ook nog te bloggen...