O dierbaar België

Vlaamschke Feestdagh vandaag! Juicht allen! Allez, juicht! Allez, we geven u subsidie om te juichen, juicht dan toch verdomme!

Ik heb lang over deze post nagedacht. Er is namelijk zoveel dat ik kwijt wil. Over Vlaanderen en België, over lamzakken van politici, over oogkleppen en kortzichtigheid,... maar waar moet ik beginnen?

Ik hou van een goed merk. Noem me gerust een snob. Maar een roemrijk merk met een mooi verhaaltje achter en je verkoopt het aan mij. Ik denk aan Delhaize, Inno, Sony, Disney, Côte d'Or, Godiva, Haägen-Dazs, ... stuk voor stuk merken mét een geschiedenis, visie, kortom, ze dwingen respect af bij mij.
Business-plan. Vlaanderen heeft er sinds kort één. Bravo. Ik vind het een vies woord. Business-plannen halen meestal een groot merk onderuit. Het is ook een typische consultant term, en je weet hoe ik over dat soort volk denk. Maar bon, ik hou niet van Vlaanderen. Het heeft geen verhaaltje, geen geschiedenis, ... alleen een businessplan.
De huidige staat is geen groot merk. De staat levert geen kwaliteit, heeft geen geschiedenis meer en is niks om fier te zijn. En de staat dwingt zeker geen respect af bij mij.
De oorzaak? De staatshervormingen. Opgezet door een bende Vlaamse boerkes die er maar niet in slaagden om Frans te verstaan en opgepikt door een bende opportunisten die maar al te goed Frans verstonden.
Want wat heeft die staatshervorming ons gebracht? Niks! De politici echter hebben er twee belangrijke dingen uitgesleept. Ten eerste: meer postjes. Gezien het aantal regeringen, parlementen, ... exponentieel is toegenomen moet het ons niet verwonderen dat er niemand tégen de staatshervormingen was.
Ten tweede: nu kunnen politici de schuld altijd op iemand anders afschuiven. Of het is de schuld van het gewest, de gemeenschap, de federale regering,... Maar het is nooit onze schuld. We moeten nooit onszelf met de vinger wijzen. Dat Wallonië ondertussen tot een arme DDR-staat is verworden, is ook mooi meegenomen.
Een parlement. Ze hebben mij altijd geleerd dat dat een vertegenwoordiging van het volk is. De oude Grieken en Romeinen hadden al parlementen. Wij hebben er in de jaren tachtig voor gekozen om een muur te bouwen door ons parlement. Een ijzeren gordijn. Het volk werd gesplitst. Geen overleg meer in een parlement. Meerdere regeringen, van elkaar weg. België was de facto afgelopen. Alleen voor de romantische zielen zoals mij misschien wordt het nog wat in leven gehouden. En waarschijnlijk omdat sommigen zich beginnen te realiseren wat ze gedaan hebben.
We hadden een mooie toekomst. Nu is het een puinhoop. Een onbestuurbare puinhoop. Met administraties die mekaar tegenwerken, regeringen die mekaar tegenwerken,...
Hoe is het mogelijk dat zo weinig mensen kunnen samenwerken?
Ik hoop dan ook dat het water giet over Brussel vanavond. Dat ze op de Grote Markt de Grote Elektrocutie Show mogen meemaken, en dat Geert Bourgeois een fusé in zijn gat krijgt met aangestoken lont. Want ik wil jullie niet in Brussel. Ik schaam me dat het zo ver is gekomen. Het was opportunisme en ik kan het niet verdragen. Een groot merk is kapot gemaakt door een business-plan. En zo gaat het altijd.