27ste jaar, een terugblik
Morgen word ik 27 en misschien dus wel eens tijd om terug te blikken op het jaar. Wat viel me dit jaar op?
- Op werkgebied heb ik geleerd dat mensen achterbaks zijn, hun eigen vel willen redden en daarbij nog het lef hebben om te zeggen alles te doen opdat je gelukkig zou zijn in je job. Maar bon, mijn job betaalt goed en achter de kassa in de Delhaize staan is nu ook niet waar ik zo hard voor gestudeerd heb. Een illusie armer, maar misschien moet ik er ook niet meer van maken.
- Privé is alles gelukkig een stuk beter. Ik woon waar ik het allerliefst wou wonen, en mijn vent is gewoon het beste wat me ooit is overkomen. Ik voel me ergens wel gesettled maar nu ook weer niet zo gesettled dat ik een huis gekocht heb en een hoop kinderen. En die graad van "gesettled" zijn wil ik zo houden. Ik hou wel van die zekerheid die ik nu heb.
- De wereld bekijk ik steeds negatiever. Vroeger dacht ik dat het allemaal nog wel mijn tijd ging meegaan, maar ik vrees daar nu een beetje voor. Niet alleen het klimaat, maar dingen als het Midden-Oosten, China en niet te vergeten Amerika baren mij zorgen. Het enige wat ik kan doen is er niet aan denken, hoe erg dat ook moge zijn.
- Ons eigen landje, which I love dearly, zie ik ook nogal slecht evolueren. Diaboliseren van bevolkingsgroepen, verrechtsing, populisme,... het gaat helemaal fout.
- Gelukkig heb ik zelf massa's luxe gekocht om alle ergernissen te verzachten. Het was het jaar van Molton Brown, Nickel, Dior en Kenzoki. Van Kris Van Assche, Girbaud en Gaultier. Van Nespresso en Nabaztag. En van massa's Sony-spul: een Bravia, tweede laptop, walkman, ... En we gingen naar Parijs, Barcelona, Lille en Berlijn. Dingen die me herinneren dat ik toch maar beter die job hou.
- Het 28ste jaar zal zich hopelijk kenmerken door meer van datzelfde, al hoop ik stilletjes de werksituatie wat te verbeteren. Vroeg of laat valt een dictatuur, soms is het goed 's mans geschiedenis te kennen.
- Maar nu morgen eerst 27 worden...