Monsieur le Président, ofwel een sociaal experiment!

Gisteren een dagje uitgerust na een ronduit slopende zondag. Voorzitter zijn in een Brussels kiesbureau: het is niet simpel. Je begint erg vroeg (7 uur), je moet 820 mensen zien te verwerken (tegen 15 uur) en dan moet je nog een uur papperassen invullen waarna je naar het Justitiepaleis mag sjeezen met de diskettes en de pv's en nog tal van andere formulieren. Alles met de glimlach natuurlijk, want we werden 22,50 EUR uitbetaald. Tijd om te eten was er niet. En twee plaspauzes was echt wel het maximum.
En toch hou ik er een erg goed gevoel aan over. Ik heb dit enkel en alleen te danken aan mijn fantastische secretaris-wederhelft en aan mijn stuk voor stuk fantastisch, hypercompentente bijzitters en ondersecretaris (-esse eigenlijk).
En waarom was het zo fantastisch? Wel, we waren met twee Marokkaanse meisjes, één Spaanse, twee Vlaamse gasten en een Vlaams meisje. We spraken Frans, Nederlands en sommigen gelukkig Arabisch. We deden 9 uur ons uiterste best, werkten uistekend samen, "verwerkten" gemiddeld vier kiezers per minuut. Niemand wou weg, niemand deed vervelend, iedereen maakte er het beste van.




Groot was dan ook mijn ontgoocheling na de verkiezingen. Ongetwijfeld krijgen we nu weer een reeks "hervormingen" (downgraden heet zoiets in het Engels) van België om te maken dat Vlamingen, Walen, Marokkanen, Chinezen,... nog een beetje meer van elkaar vervreemden. Meestal wordt dit soort "hervormingen" uitgedacht door mensen die in hun leven alleen omringd worden door Vlaamschke Burgers.
Maar ik zal aan mijn kiesbureau denken. Aan die mix van mensen. Ook van kiezers, die, behalve twee lompe Vlamingen, allemaal even beleefd waren. Het was een hechte samenwerking van mensen die elkaar nog nooit eerder hadden gezien. Mensen van goede wil met één doel voor ogen: het zo goed mogelijk doen. Dat was even mijn België zoals ik het zou willen (En ik was président :-) ). Misschien moeten onze Vlaamschke vrienden ook eens een Brussels kiesbureau "uitbaten". En hun ogen openen.




Eén lichtpunt is dat de Brusselse Vlaming minder en minder op Vlaamschke partijen stemt. Want warempel; blijkbaar gaan hun ogen wél open.